Περίμενα με ιδιαίτερη στωικότητα ως και τούτη εδώ την ώρα, πριν «εκμεταλλευτώ» και πάλι το συγκεκριμένο χώρο για να γράψω τον… πόνο μου.
Του Νίκου Ι. Ασπρούδη
Μόλις χθες λοιπόν, 5 Μαϊου, συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από την κατάκτηση του δεύτερου Κυπέλλου Ελλάδας από την ΠΑΕ ΑΕΛ, μία κατάκτηση που αποτελεί τον τρίτο τίτλο των «βυσσινί» στην 51 ετών ιστορία της. Το σύνθημα «δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, Αντσουέ, Αντσουέ» ακολουθεί από τότε τον έναν από τους «πυλώνες» αυτής της ομάδας, τους φιλάθλους της, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσουν ούτε τον Γκαμπονέζο, ούτε τον Κόζλεϊ, ούτε τον Δώνη, ούτε τον Νταμπίζα, αλλά ούτε όλους εκείνους που έκαναν τα πάντα για να μπορέσει η ΑΕΛ να πανηγυρίσει τον τρίτο τίτλο της.
Κάποιοι όμως φρόντισαν να ξεχάσουν και εκείνο το μοναδικό βράδυ στο Πανθεσσαλικό, αλλά και τους «ήρωες» εκείνης της βραδιάς και συνολικά της χρονιάς. Είναι αυτοί, που φρόντισαν με ιδιαίτερη ικανότητα επίδειξης να ράψουν τρία αστέρια στη μπλούζα της ΑΕΛ ή να φωνάζουν «που είναι τα τρόπαια;».
Είναι κάποιοι από αυτούς που εκείνο το βράδυ ξελαρυγγιαζόταν στο πέταλο του Πανθεσσαλικού, αλλά χθες δεν… μερίμνησαν για να βγει μία ανακοίνωση που να αφορά εκείνο το «έπος», άγνωστο για ποιο λόγο (φυσικά και δικαιολογία δεν υπάρχει).
Δυστυχώς, η ΠΑΕ ΑΕΛ φροντίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα να μας αποδεικνύει ότι ούτε γνωρίζει, αλλά ούτε και θέλει να μάθει για την ιστορία αυτής της ομάδας και όπως ορθότατα αναφέρει και ο λαός μας «λαός που δεν θυμάται το παρελθόν, δεν μπορεί να φτιάξει το μέλλον του».
larissanet.gr
